Bekçi anne kavramı, annenin çocuğunun kendisinden farklı bir varlık olduğunu fark etmemesi, çocuk için kaygı duyması ve onun birey olmasına izin vermemesi anlamını taşır. Her anne-babanın hayatındaki dönüm noktası çocuk sahibi olmaktır.

     Bu mutluluk, kişinin yaşayacağı en mükemmel duygudur. Ve kuşkusuz her anne-baba, çocuğu için her şeyin en güzelini ister. Çocuğun sağlıklı gelişebilmesi; anne-babanın bu role hazır olması ve çocuk eğitimini bilmesine bağlıdır. Öncelikle eşler evlilik ilişkilerini değerlendirmeli, ebeveynliğe hazır olup-olmadıklarını tartışmalı ve sonrasında çocuk sahibi olmaya karar vermelilerdir.

    Bu tartışma kişilerin özgüveni, evliliğe yükledikleri anlam, eşlerin birbirinden beklentileri ve güven duygularını kapsamalıdır.

    ANNE-BEBEK İLİŞKİSİ

    Bebek, ihtiyaçlarının yerinde, zamanında ve gerektiği kadar karşılandığı durumda kendisini güvende hisseder. Büyüdükçe özellikle 2-3 yaş döneminde annenin tutumları oldukça önem kazanır. Çünkü bu dönem kritik dönemlerden en önemlisidir. 2-3 yaş dönemi, çocuğun kendisinin ve dış dünyanın farkına vardığı, öğrenme ve dış dünyayı keşfettiği dönemdir.

     Dünyayı keşfetmenin, ona sahip olmanın hazzını yaşayan çocuklara annenin engelleyici, korumacı ve müdahaleci yaklaşımı zarar verir. Bu dönemde aile, çocuğunun kendisine güven duygusunu geliştirmesine yardımcı olmalıdır. Bunun için gerekli güvenlik önlemlerini alarak, çocuğa kendisini gerçekleştirmesi için fırsat vermek ve ona özgür bir alan sunmak gerekir.

    Bu dönem, çocuğun sosyalleşmesi ve bireyselleşmesi için çaba gösterdiği, uğraştığı bir dönemdir. Çocuktan ayrılamayan anne, onu da kendisine bağımlı kılar. Çocuğa yeni denemelerinde fırsat vermez. "Ay aman düşersin, dikkat et, uf olursun" gibi müdahalelerle çocuğunu korumak uğruna, onun kendisini korumak için davranış şekli geliştirmesine müdahale etmiş olur, bu da çocuğun kaygı duymasına yol açar. Sorun aslında annenin kendi kaygısıdır.

      Çocuk bu durumda kendisini güvende hissetmez ve kendisini koruması için annesine yapışır. Anneden ayrışamayan çocuklar bu çocuklardır. Özellikle anaokuluna, ilkokula başlarken annesini bırakmayan çocuk, annesi olmadan nasıl davranacağını öğrenmediği için kaygı yaşar ve artık bu, psikiyatrik yardım alınması gereken bir durumdur.

     Annenin kendi depresyonu, psikiyatrik ve fiziksel rahatsızlıkları da bu duruma neden olabilir. Ayrıca fiziksel bir engel ya da psikiyatrik rahatsızlığı nedeniyle yeterli becerileri geliştiremeyen çocukların anneleri de bu tutumu geliştirir.