2 yaşına gelmiş olan çocuk artık sadece duyularıyla değil, gelişen zihinsel, dil ve motor gelişimiyle dünyayı algılamaya başlar.

     Otonomisini kazandığı bu dönemde en önemlisi “kendilik” algısı gelişmeye başlar. Çocuk artık yere bardağı attığını ses çıkardığını, komiklik yaptığında etrafındakileri güldürdüğünü, bir düğmeye bastığında oyuncağın hareket ettiğini fark eder. Diğer bir deyişle, kendisinin de dünya üzerinde bir etkisi ve kontrolü olduğunu, annesinden ayrı bir birey olduğunu fark edince, tercihleri, kararları ve tutturmaları ile bir “ben” dönemi başlar.Benlik algısının geliştiği bu dönemin özelliği çocukların “benmerkezci” olmasıdır. Bu çocuğun bencil olması değil; kendine dönük olması ve diğer insanların dünyayı kendi gördüğü gibi gördüklerini varsaymasıdır.

    Örneğin, 2 yaşındaki bir çocuk arabanın arka koltuğunda giderken “aaa, anne bak uçurtma” diyebilir, çünkü uçurtmanın annesinin görüş alanında olmadığını dolayısıyla kendisi gibi algılamadığını bilemez. 2 yaş döneminde çocukların oyuncaklarını paylaşmak istememesi, “hayır”ın gücünü keşfetmesi, kendi istediği gibi giyinmek için tutturması, ebeveynin sınırlarını test etmesi, arkadaşının oyuncağını elinden çektiğinde arkadaşının üzerinde nasıl bir etki yaratacağını düşünmemesi içinde bulunduğu gelişim döneminin bir özelliğidir ve normaldir. Paylaşmak doğuştan gelen bir davranış değildir ve çocuklar bu dönemde ebeveynlerin yardımıyla paylaşmayı “öğrenmeye” başlarlar.

     2 yaş döneminde çocuklar bağlanma ve bağımsızlaşma arasında gidip gelirler. Bu nedenle bir yandan “yardım et” derken bir yandan “ben kendim yapabilirim” derler. Dil becerileri gelişim aşamasında olduğu için yaşadıkları bu ikilemi ifade etmekte, duygularını yönetmekte zorlanırlar. Bu nedenle, 2 yaş döneminde öfke nöbetleri de görülebilir. Sınırları zorlarlar ancak ebeveyn sınırlarına da ihtiyaç duyarlar. Çünkü sınırlar sayesinde çocuklar, neyin ne zaman olacağını ya da olmayacağını bildiklerinden kendilerini güvende hissederler.

    Çocuğun bir sonraki dönemde aktiviteler başlatabilmesi (girişkenlik), insiyatif alabilmesi için 2 yaş döneminde otonomi kazanması, anneden bağımsız hareket edebilmesi önemlidir. Kendilik algılarının inşa edilmeye başladığı bu dönemde çok sıkı kurallar koyulup (kıyafetini kendisinin seçememesi, yemek yemenin kavgaya dönüşmesi vb.) bireyselliklerinin gelişmesi engellendiğinde, sonraki dönemlerde yeni bir şey için adım atarken kendilerinden şüphe duyabilirler.

     Bu dönemde çocuklar anne babalarına inat yapmazlar, yeni kazandıkları “ben” duygusunu her fırsatta ortaya koymaya çalışır, dünyada kendilerinin de var olduğunu tekrar tekrar keşfederler. Ebeveynler, olmazsa olmaz kuralları korurken çocuğa birçok seçenek arasından seçme şansı tanıyarak (“Çorabını giymen gerek. Hangisini giymek istersin?”) ve ortam yaratarak (“Eski oyuncaklarında seçelim onları şu duvara fırlatabilirsin”) hem güvenli sınırlar koyabilir hem de çocuğun bağımsızlaşma sürecine katkıda bulunabilirler. Ebeveynlerin sakinliklerini korumaları, sabırlı olmaları, çatışma devam ediyorsa ortamı değiştirmeleri, çocuk sakinleştiği zaman onunla konuşmaları kriz durumlarını daha kolay yönetmelerine yardımcı olabilir.